منذ صغری و أنا اسمع:((النساء کیدهن عظیم))((قلوب النساء اشد من الصخر))


مرت الأیام؛کبرت و اصبحت شاباً؛غرائزی کانت تأمرنی للأنجذاب

للجنس الآخر ألا و هی الأمراء هی من سمعت عنها إن کیدها عظیم و

قلبها اشد من الصخر؛کنت فی ربیعی السادس عشر تعرفت علی فتاة

اسمها حبیبه کانت جمیله جداً؛کنت اعد الثوانی للقاءها؛کانت مدرستی

فی شارع13و هو شارع رئیسی و کان الشارع دائماً مکتض بالناس و

الطلاب؛انا و حبیبه کنا نتقابل یومیاً الساعه الخامسه بعد الظهر جنب

مقیم هندی یبیع السمبوسه(وجبه سریعه)کنا نلزم یدی بعضنا و نسلک

طریق شارع11حتی نتمکن من السیر علی هوانا و نتکلم و لا یرانا احد

من اقرباءنا او جیراننا و یفتضح أمرنا.

کنت اکتب لها الغزل و کانت تقول لی بعد نهایة کل بیتٍ(احبک)و أنا ارد

علیها:أنا اکثر منک بکثیر و نبقی نتشاجر حتی نصل الی بیوتنا...

مرت الأیام بسرعه لم تأتی حبیه فی المکان المعهود؛اشتقت لها کثیراً...


اسأل من علی حبیبه؟!


کنت احترق شوقً فی کل لحظه..

.
بعد یومین اتت حبیبه و الحزن مرسوم علی وجهها؛وجناتها فقدت ذلک

اللون الجمیل؛شفتیها جافتان؛کأنها قطعت الأکل و الشرب؛لزمت یدها؛

حرارتها کانت مرتفعه...


ما بکی...قولی؟؟؟ماذا...تکلمی...


قالت ابن عمی تقدم و طلب یدی من أهلی...حبیبی لا ارید ان افارقک...


ترکت یدها...و تراجعت قلیلاً...ما ذا اقول لها...هل اقول لها انتِ

کنتِ...کنتِ ماذا؟؟؟...


و کما قال الشاعر((الحر تکفیه الأشاره))قادرت حبیبه...


کیدی کان الأعظم و قلبی کان اشد من الصخر و لیس قلبها...


الکاتب*لفته الحموداوی*